Woef
Woef doet zijn naam alle eer aan. Met een diepe blaf en een kwispelende staart verwelkomt hij iedere bezoeker van de Joghmanshof alsof het familie is. Hij is al jaren de onbetwiste wachter van huis, erf en kliniek.
Zijn grijze haren en iets strammere bewegingen verraden zijn leeftijd van 10 jaar alweer, maar zijn oplettende ogen missen niets. Geen bezoeker glipt ongezien voorbij, en geen onraad ontsnapt aan zijn scherpe gehoor.
Toch is Woef bovenal zacht van aard: een grote vriend met een gouden hart. Hij is Bouvien haar schaduw — altijd in de buurt, altijd trouw. En als het nodig is, stelt hij zich geduldig beschikbaar als oefenpatiënt voor de Vetami-trainingen: een poot hier, een verbandje daar. Alles voor de wetenschap… en een knuffel.
Woef is niet zomaar een hond. Hij ís de Joghmanshof.
Jones
Mrs. Jones dus. De kleinste van het stel, maar absoluut niet de minste. Ze weet precies wat ze wil, en dat laat ze merken ook. De plant is er minder blij mee, maar haar uitkijkpost bij de deur van de poli? Die is heilig. Daar houdt ze alles scherp in de gaten.
Mrs. Jones werd geboren met een aangeboren afwijking in haar levervaten, waardoor haar lever het bloed niet goed kon zuiveren van afvalstoffen. Het bloed nam een omweg via een zogeheten bypass – een extra bloedvat dat het leverfilter omzeilde. Hierdoor kwamen gifstoffen in haar lichaam terecht die normaal via de lever worden afgebroken. Met een bijzonder stukje chirurgie – het sluiten van die bypass met een zacht plastic cellofaantje – stroomt het bloed nu zoals het hoort: door de lever. En dat betekent dat Mrs. Jones weer gezond en zorgeloos verder kan leven.
Dierenarts-specialist Bouvien besloot haar niet alleen te opereren, maar haar ook een liefdevol thuis te geven. Nu leeft ze samen met haar grote maatje Woef en twee kattenvrienden, Gin en Swieb. Een warm nest, zoals het hoort voor zo’n bijzonder dametje.
Swieber
Swieber, onze grote zwarte kat met zijn charmante zwabberbuik, is een echte levensgenieter. Dol op aandacht, nóg dolller op eten — en altijd in voor een aai of een snack.
Zijn verhaal begint in 2018, toen hij als jong katje werd gevonden in een nestje wilde katten, verstopt in de tuin van een van de klinieken waar Bouvien toen werkte. Met zijn roekeloze capriolen en brutale blik veroverde hij meteen alle harten — en een plekje in huis. Tegenwoordig doet Swieber het wat rustiger aan. Met de waardigheid van een oude heer schrijdt hij door het huis, zijn zwabberbuik zachtjes deinend op het ritme van zijn passen. Maar vergis je niet — niets ontsnapt aan zijn scherpe blik. Hij houdt het reilen en zeilen van huis, tuin en kliniek nauwlettend in de gaten.
Woef en Mrs. Jones zijn zijn vaste partners-in-crime, en met Gin deelt hij niet alleen de bank, maar ook hun geheime liefde voor kattentaal en stiekeme snackmomenten.
Swieber is meer dan een kat. Hij is een vast onderdeel van de Joghmanshof-familie én van Vetami. Al menig cursist en gast is door hem tot rust gebracht — het is tenslotte niet voor niets dat wetenschappers hebben bewezen dat het aaien van een kat je hartslag verlaagt en je kalmte brengt. Swieber neemt die taak bijzonder serieus.
Gin
Gin kwam in 2019 op Bouvien’s pad, aangetroffen in bedenkelijke staat bij de viskraam in Buren. Niemand kwam hem ophalen, maar Gin besloot dat hij zijn plek had gevonden — en sindsdien is hij niet meer weg te denken uit het huishouden.
Ondanks zijn jeugdig ondeugende streken, is hij uitgegroeid tot een betrouwbare en geliefde huisgenoot. Gin is een rode je-weet-wel kater met een stabiele, zachte persoonlijkheid. Hij is dol op mensen, zoekt graag contact, en straalt een rust uit die werkt als balsem op het gemiddelde mensengemoed — net als zijn grote maat Swieber. En Woef en mrs. Jones, ach, die worden getolereerd.
Ook Gin levert zijn bijdrage aan de toko. Tijdens cursussen, zoals echografie, laat hij zich zonder veel gedoe onderzoeken. Zolang het maar niet te lang duurt, en liefst in zijn favoriete houding: op zijn rug, met de buik bloot. Zo is Gin — nuchter, lief, en altijd in voor een beetje aandacht.
Spike
Helaas is onze geliefde Spike niet meer bij ons. In het najaar van 2024 hebben we afscheid van haar moeten nemen, na aanhoudende darmproblemen, blindheid en krachtverlies in haar achterhand.
Met haar veertien jaar was ze niet meer de spring-in-’t-veld zoals op deze foto uit haar jonge jaren, maar we herinneren haar met een glimlach. Spike was de Beagle die wél kon luisteren – zolang er eten in het spel was. Haar liefde voor koekjes was legendarisch, en ze wist precies hoe ze die met een zachtaardige blik of een charmante pose kon afdwingen.
Maar Spike was meer dan alleen een lekkerbek. Ze was ook een kleine ontsnappingskunstenaar. Regelmatig probeerde ze stiekem het terrein te verlaten, op zoek naar... ja, waarschijnlijk weer eten. Altijd op avontuur, altijd met haar neus aan de grond.
Tijdens Vetami-cursussen was ze een geduldige en trouwe hulp, zolang er na afloop maar een beloning klaarstond.
We missen haar elke dag, maar troosten ons met het beeld van Spike op de eeuwige jachtvelden — vrij, zonder lijn, met eindeloos veel lekkers om haar heen. Zoals het hoort voor een echte Beagle.
